Ik maak zelf wel een album

Veel nabestaanden hebben deze gedachte. Ik ook toen we afscheid namen van mijn vader. Dat pakte heel anders uit dan ik had kunnen vermoeden. Ik deel graag mijn verhaal met je, zodat je een goede overweging kunt maken om al dan niet te kiezen voor een album. Een album van een afscheid is namelijk echt zoveel anders dan het samenstellen van een vakantiealbum.

Ik vergat wat het emotioneel met me zou doen
Bij het overlijden van mijn vader waren mijn moeder, mijn zusje en ik er snel over uit dat we graag foto’s wilden laten maken bij de afscheidsdienst. Om wat geld te besparen riep ik dat ik het album wel zelf zou maken. Ik maakte immers veel albums van vakanties en jaarboeken voor de kinderen  en ik zou dat makkelijk kunnen, dacht ik. Ik kon het ook, maar ik ging voorbij aan het emotionele aspect van dit type album, dit verhaal wat we wilden vastleggen in een fotoalbum.

Spijt dat ik het album zou maken
Wat heb ik daar een spijt van gehad. Natuurlijk was het fijn om de foto’s terug te zien. Ik zag dingen terug die ik niet gezien had of niet had onthouden. Deze waren helemaal langs mij heengegaan. In het begin hoefde ik van mezelf nog niet bezig te zijn met het album. Maar na een paar weken begon mijn moeder al eens te vragen hoe het ging met het album. Ik vond het heel moeilijk om eraan te beginnen, ik zag er als een berg tegenop. Ik bleef het voor me uitschuiven. Omdat ik wist dat ik het album nog moest maken wilde ik het liever helemaal niet over het afscheid hebben, want dan voelde ik me schuldig dat ik nog niet aan was begonnen. Maar mijn moeder begon er steeds vaker naar te vragen. Het was voor mij echt een blokkade geworden en het stond mij in de weg in het omgaan met het verdriet. 

Bevrijding toen het af was
Uiteindelijk moest ik wel en heb ik huilend het album gemaakt. Helaas kreeg ik het niet in 1x af en moest ik mezelf er nog eens toe zetten. Ik vond het echt verschrikkelijk moeilijk om te doen, het kwam veel te dichtbij. Het album moest natuurlijk ook nog goedgekeurd worden door mijn moeder en er waren nog wat aanpassingen nodig. Dus moest ik me er nog eens toe zetten. Nadat mijn moeder het had goedgekeurd en het album was besteld voelde het voor mij echt als een opluchting, een bevrijding. Het maken van het album was emotioneel zwaar en voelde echt als een last voor mij. 

Nadat het album binnen was heb ik het in de kast gezet en niet meer ingekeken. Ik wilde het niet meer zien. Pas een aantal jaren later toen ik na ging denken om afscheidsfotograaf te worden, heb ik het album weer gepakt. Toen merkte ik eigenlijk pas hoe fijn het is om die foto’s terug te zien. Ik zie de liefde tijdens het afscheid, ik zie liefdevolle momenten en ik zie hoe we het leven van mijn vader hebben gevierd. Dit was echt heel fijn om terug te zien. Toen pas kreeg het voor mij echt een waarde en was ik er heel blij mee. 

Ik vond dat ik dit moest doen
Als mijn moeder er niet om was blijven vragen, dan was het me nooit gelukt om het album te maken. Als ik het iemand had kunnen laten doen dan had ik dat zeker gedaan, maar ik voelde me verplicht om dit album te maken. Deze “verplichting” heeft mijn eigen verwerkingsproces wel in de weg gezeten. Ik vond dat ik dit nog moest doen voor mijn vader, maar als ik het nog een keer over zou kunnen doen, dan zou ik zeker de fotograaf het album laten maken en mezelf niet opzadelen met de last. 

Tastbare herinnering
Wat ik nu ook heel jammer vind is dat dit album voor mij nog steeds de lading heeft van het maken ervan. Ik vond dat zo moeilijk dat ik daar nog iedere keer aan moet denken als ik het fotoalbum bekijk. Het zou voor mij heel anders zijn geweest als ik het album kant en klaar had gekregen, dan had ik het anders ervaren. Dan had het geen lading en kon ik het zuiver zien als een mooie tastbare herinnering aan een mooie, maar verdrietige dag.

Een album maken van een vakantie is echt wat anders dan van een afscheid.