Ontstaan Evelien Vugs afscheidsfotografie

Ik heb het roer helemaal omgegooid, na 16 jaar in de kinderopvang te hebben gewerkt ben ik mijn eigen bedrijf begonnen als afscheidsfotograaf. Dit heb ik niet zo maar gedaan. Mijn eigen verlieservaringen hebben hier aanleiding voor gegeven. Hoe dat zo gekomen is kan je hier lezen:

2006:
We weten al een tijdje dat mijn schoonmoeder ALS heeft. Ze verliest langzaam de kracht in haar spieren. Het gaat steeds slechter en ze kan steeds minder. Met Kerst zitten we te eten met mijn familie als het gevreesde telefoontje komt. Het gaat niet goed met mijn schoonmoeder en we worden gevraagd om te komen. De dokter brengt haar in slaap. Alle kinderen zijn aanwezig op het moment dat ze haar laatste adem uitblaast. Er moet nu veel geregeld worden, zoals bij elke uitvaart. Ze wordt thuis opgebaard en dat vinden wij heel fijn. Hier nemen we allemaal afscheid van haar. Ik kan me dat moment nog heel goed herinneren en zie dit ook nog zo voor me. Helaas is dat het enige beeld dat ik nu nog heb. 

Er komt een mis en ze wordt begraven. Helaas is het in die tijd nog niet gewoon om hier foto’s of video’s van te maken. Tijdens de uitvaart gaat alles langs me heen. Eigenlijk voelt het heel raar. Ik was wel aanwezig maar ik kan me er bijna niets meer van herinneren. Terwijl het een mooi en belangrijk moment was. Het voelt echt als een gemis om hier geen herinneringen aan te hebben. 

2011:
Ik ben aan het werk op het kinderdagverblijf als mijn man onverwachts voor de deur staat; Ik ben dan zwanger van onze tweede. Meteen als ik hem voor de deur zie staan weet ik dat het foute boel is. Mijn vader moest terug op controle in het ziekenhuis. Zijn huidkanker, die meer dan 10 jaar geleden is weggehaald, is terug en is uitgezaaid. Er is niets meer aan te doen. Mijn vader wil geen levensverlengende behandeling en geniet nog een paar maanden vol van het leven. In augustus moeten wij uiteindelijk afscheid van hem nemen. Gelukkig hadden mijn ouders het afscheid samen al besproken en wisten we wat mijn vader wilde. 

Mijn moeder bracht zelf naar voren of we iemand konden vragen om foto’s te maken tijdens de uitvaart. We hebben overal foto’s van, dus hier wilde ze ook foto’s van hebben. Op dat moment wist ik nog niet dat afscheidsfotografie een vak is en dat er professionals zijn. Daarom vroegen we een vriendin van mij. Ze vond het heel spannend maar stemde uiteindelijk toch toe. 

(Lees in dit blog meer over de keuze om een bekende te vragen voor het fotograferen van een afscheid)

Ook bij deze uitvaart gaat er veel langs me heen, maar door de foto’s kwamen deze herinneringen terug. Mijn vader was brandweerman en zijn collega’s vormden een erehaag in het middenpad van het crematorium. Hier zijn wij door gelopen toen we de kist naar binnen brachten. Ik heb ze dus wel gezien maar ik had het niet onthouden. Toen ik de foto’s zag, kwam dit weer terug. Het is heel fijn om te zien dat er zo veel collega’s waren en dat hij dus gewaardeerd werd. De foto’s laten ook zien met hoeveel liefde en zorg alles geregeld was. Ondanks het verdriet zie ik ook heel veel liefde. 

Mijn moeder heeft heel veel aan het fotoalbum gehad. In het begin keek ze heel vaak. Soms een paar bladzijden en als het te veel werd dan legde ze het album weer weg. Het hielp haar ook erg om er met anderen over te kunnen praten. 

2015:
Ik werk ondertussen al 16 jaar in de kinderopvang. Eerst bij een grote organisatie maar de laatste jaren bij een klein, particulier kinderdagverblijf. De overheid schroeft de toeslagen voor ouders terug en daardoor gaan steeds meer kinderen naar opa en oma. Ik voel mijn ontslag naderen. Ik werk er het minst aantal uren. 

Als ik nadenk over wat ik zou willen komt fotografie steeds terug. Ik ga een fotografie-opleiding volgen. Als ik daadwerkelijk mijn ontslag krijg besluit ik al snel het roer helemaal om te gooien. Uitvaartfotografie komt steeds ter sprake. Ik pak het album van mijn vader er nog eens bij en vraag mijn moeder wat de foto’s voor haar betekenen. Kort daarna zie ik een opleiding speciaal gericht op afscheidsfotografie. Het idee laat me niet meer los en ik besluit de opleiding te gaan doen. Dit past helemaal bij mij. Ik vind het heerlijk om op de achtergrond te werken en voel me thuis in de uitvaartbranche. Er is zoveel liefde te zien, te voelen tijdens een afscheid en dat leg ik graag vast. Ondanks het verdriet is het ook heel mooi. 

Zo ontstaat Evelien Vugs Afscheidsfotografie. Inmiddels heb ik al meer dan 100 uitvaarten mogen fotograferen. Het blijft iedere keer weer bijzonder dat ik op zo’n intiem moment aanwezig mag zijn. De foto’s zijn heel waardevol voor de nabestaanden en geven troost en steun op moeilijke momenten. Het voelt goed voor mij om dit voor iemand te kunnen betekenen. Overweeg je ook om een fotograaf in te schakelen? Neem dan vrijblijvend contact met me op.

(Foto gemaakt door Iris Wuijster)